आजको विश्वव्यापी प्रतिस्पर्धात्मक आर्थिक वातावरणमा एउटा राष्ट्रको समृद्धिको मूल आधार स्वदेशी उत्पादन र आत्मनिर्भरता हो। नेपालजस्तो विविध सांस्कृतिक, जातीय र भौगोलिक बनावट भएको देशमा मौलिक उत्पादन केवल परम्परा र पहिचानको प्रतिविम्ब होइन, आर्थिक समृद्धिको एक सशक्त आधार पनि हो।

हाम्रो देशमा थुप्रै यस्ता घरेलु सीपहरू छन् जुन पुस्तौंदेखि हस्तान्तरण हुँदै आएका छन्। धागो बनाउने, ढाका बुनाइ, काठ र धातुका मूर्ति बनाउने, धुप, लोपा, पाथी, डोका, थाल, गुन्द्रुक, तामा-काँसका भाँडाकुँडा बनाउने जस्ता कामहरू स्थानीय स्रोत, सीप र कच्चा पदार्थको भरमा चलिरहेका छन्। यी सबै मौलिक उत्पादनहरू न केवल रोजगारीको माध्यम हुन्, तिनले हाम्रो सांस्कृतिक अस्तित्वलाई पनि जोगाइरहेका छन्।

आजको दिनमा आयातित वस्तुले बजार भरिँदै गएको छ। यसले हाम्रो परम्परागत व्यवसायलाई विस्थापित गर्न थालेको छ। यो केवल अर्थतन्त्रको हिसाबले समस्या होइन, सांस्कृतिक दृष्टिकोणले पनि खतराको संकेत हो। हामीले आफ्ना मौलिक उत्पादनहरूलाई संरक्षण र प्रवर्द्धन गर्न नसके, भोलिका पुस्ताले यी मौलिकता देख्न पाउने छैनन्।

यसै सन्दर्भमा, सरकार र निजी क्षेत्र दुवैले घरेलु तथा साना उद्योगहरूको प्रवर्द्धन गर्न विशेष पहल लिनु जरुरी छ। सहुलियतपूर्ण ऋण, बजार पहुँच, सीपमूलक तालिम र प्रविधिको पहुँचमार्फत परम्परागत व्यवसायलाई आधुनिकता र प्रतिस्पर्धात्मक क्षमतासँग जोड्न सकिन्छ। यस्ता प्रयासहरूले रोजगारी सिर्जना मात्र होइन, गरिबी निवारणमा समेत ठूलो योगदान पुर्‍याउनेछ।

हामीले “स्वदेशी अपनाऔँ, आत्मनिर्भर बनौँ” भन्ने नारालाई व्यवहारमा उतार्नुपर्ने बेला आएको छ। विदेशी उत्पादनको विकल्पमा स्वदेशी वस्तुलाई प्राथमिकता दिँदा मात्र हाम्रो मौलिक उत्पादन जीवित रहन्छ। यसमार्फत हामी न केवल आफ्नो पहिचानलाई जोगाउँछौँ, मुलुकको आर्थिक मेरुदण्डलाई पनि बलियो बनाउँछौँ।

यसैले, अब समय आएको छ — मौलिक उत्पादनलाई नयाँ ऊर्जा दिने, स्थानीय सीप र स्रोतको सदुपयोग गर्ने, र नेपाललाई आर्थिक रूपमा आत्मनिर्भर बनाउने। हामी सबैको साझा प्रयासले मात्र यो सम्भव छ।